SevmeK-SevilmemeK

İnsan insani sevince  güzel..

Sevildiğimde koca bir dağı taşırım sırtımda, fedakarlık, eziyet hiç ağır gelmez. Ne bıkkınlık hissederim ne yorgunluk..Mutlu olur ,mutluluk saçarım..Enerjim hiç bitmiyeçek gibi ruhuma ve bedenime iyi gelir.

Kendimi  daha çok severim.

Kendimi sevince, etrafımıda severim.

Ah ben ne sevimliğim, yerim seni kendimm))) Sen ne güzelsin ...Bak etrafina herşey güllük gülüstanlık ..Rengarenk, gökkuşaği gibi.. İyiki varım, iyiki varsınız...derim..

Ama sevgi görmediğim yerde kendi ağırlığım bile beni ezer..

Kaldıramam, tüy den hafif sorunlar yorar beni, diken üstünde oturuyormuşum gibi batar, 1 dakika olur bir saat geçmez vakıt, bir bitsede gitsem gibi..Sanki cenaze evi gibi gam gasvet, bulutlu, net secemem gözler şaşı olmuş sankı.

Birini yaşatmaya çalışırken kendimi öldürüyom.. Helvam ı kavrulacaklar sanki..

Niye..?

İnsan sevmek sevilmek, için var, bende varım. Görmemezlikten gelmek, deger göstermemek, bir selam i dahi esirgemek hal hatır sormayı, bırak hoşgeldin bile denmeyen.. Umursamayan sizi  sevmeyen insanlar için fedakar olmaya değermi, uğruna kendini harap ettiğin hangi insanın umrundasın....bi düşün...

Değerini bilmeyen insanlar için boşa mücadele etmeyin, onları layık olduğu insanlara bırakın..

Aman..! NeySe eee yeter li noktayı koyuyum ...

Seven de sevmiye de sağ olsun...

Seven, sevmeyi bilen insanlara çıksın yolunuz..

Selametlen...