VicDani Na TüküReyiM

Bazı insanlar vardır, başkalarında bir ışık gördüğünde onu söndürmeye çalışırlar, kimse parlamasın, kimse yükselmesin, kimse öne çıksın istemezler. Başkalarında gördükleri ışık, doyum, mutluluk, başarı, başkalarındaki sevgi onların kendi içindeki eksikliği tetikler, kendilerini kötü hissederler. Hak ettikleri ışığı alamadıklarını düşünürler, hayat onlara haksızlık etmiştir, hayattan alacaklıdırlar. Bundan dolayı ne zaman hayattan alacaklı olmayan , halinden memnun, doyum içinde birini görürse ona saldırırlar, saadetini bozmaya uğraşırlar.  Bu davranış onların hastalıklı bir şekilde rahatlama yöntemi haline gelir. Kendi zavallı yaşantıları seviyesine insanları çekmekle kendilerini tatmin ederler...Ne garıp bir halleri vardır..

Bilemedim şimdik  denk gelmişliğimiz vardır böyle kişilikler, Gelmediysek mutlu olalım, şükredelim yoksa işimiz zor.. İnsan sarrafımıyız Ya Hu...farkında olsak dahı, belli etmeden biz yolumuza  dönmemek adına devam edip ilerleriz. Ve Kalbimize dokunana, ekmeğimizi paylaşana, hayatımıza  mana katana, hüznümüze ortak olana, umudumuzu kırmayana, İyi ki var, dedidiğimiz her cana..

Selam Olsun...