Kolay Kolay Kimseyle Dertleşmem

Yara’mı Açacağım İnsan, Yara’yı Açandan Değerli Olacak…!

İnsan, en çok sustuklarıyla tanınır. Dilin söyleyemediğini kalp taşır, kalbin taşıdığını ise herkes göremez. Bu yüzden kolay kolay kimseyle dertleşmemek bir kaçış değil; bilakis bir korunma biçimidir. Her yara her bakışa açılmaz. Çünkü bazı bakışlar şifa değil, daha derin bir acı bırakır.

Dert, ağızdan çıkan sıradan bir cümle değildir. Dert; insanın gecesine çöken ağırlık, sessizliğinde yankılanan sızı, kalbinin en savunmasız yeridir. Herkese anlatılan bir acı, kıymetini yitirir; her açılan yara, iyileşmez. Bu yüzden insan, yarasını açacağı kişiyi seçerken titrer. Çünkü o yara, onu açandan daha değerlidir.

Güven, zamanla inşa edilen en kırılgan duygudur. Bir sözle kurulur, bir bakışla yıkılır. Dertleşmek; “dinle” demek değil, “beni incitme” demektir. Karşındaki insanın susabilmesini, acele etmeden dinleyebilmesini, yargılamadan anlayabilmesini ister. Herkes konuşur; ama herkes taşıyamaz.

Bazı insanlar vardır; acını merak eder ama yükünü almak istemez. Dinler gibi yapar, sonra seni anlattıklarınla baş başa bırakır. İşte bu yüzden insan, kalbinin kapısını herkese açmaz. Çünkü her giren misafir olmaz; bazıları iz bırakır, bazıları kırar.

Dertleşmek cesaret ister. Güçlü olmak değil; kırılabileceğini kabul edebilmektir. Bu cesaret, sadece güvenilen bir kalbin yanında ortaya çıkar. İnsan bilir ki, gerçek anlayış sessizdir; gösterişsizdir. Yanında durur, akıl vermez, yarışmaz, küçültmez.

Yara, anlatıldıkça değil; doğru elde tutuldukça iyileşir. Bazen tek bir cümle yeter: “Buradayım.” Bazen de sadece aynı sessizliği paylaşmak. Çünkü her acının çözümü yoktur; ama her acının bir şahit ihtiyacı vardır.

Kolay kolay kimseyle dertleşmem… Çünkü yara’mı açacağım insan, yara’yı açandan değerli olacak. Kalbime dokunacak olan, önce kalbimi incitmemeyi bilecek. Anlayışın nadir, güvenin pahalı olduğu bir dünyada; susmak bazen kendine sadık kalmaktır.