Kısa ve Öz facebook

Senelerce deliler gibi içimi döktüm buraya. Mutluluğumu ,öfkemi,kırgınlığımı,hüznümü paylaştım.

Hayatım boyunca günlük tutmayı büyük bir tutkuyla arzulayan ancak hiçbir şekilde istikrar gösteremeyen ben, bu mecraya her gün bir şey yazmasam büyük bir boşluk hissediyordum. Görünmenin şehveti işte...

Ancak ben gibi, bir çok insanın da kelimelerini heybesine alıp bir kenara çekildiğine,  buraların da yavaş yavaş ıssızlaştığına şahit oluyorum. 

Ne oldu? Kelimeleri mi tükettik? Anlamı mı kaybettik? Haddi mi aştık? Yorulduk mu? 

"Önce sükut vardı..."

Susmanın şifasını sürmekteyim.